حالا که بعد از مدتی به خانه ی قدیمی ام پا گذاشته ام میبینم شادی های این چند روز برایم قابل هضم نیست.ما مردمی که چهار سال پیش با شعار آزادی زندانیان سیاسی و موسوی و کروبی و ... و با مطالبات حداکثری پا به خیابان میگذاشتیم.ما را که یک چشممان خون بود،چشم دیگرمان اشک حالا چه شده؟؟
من اعتراف میکنم که رای ادم.به روحانی.هر چند قلبم با عارف عزیز بود.چون جرات آوردن نام رهبران در حصر ما را در تلویزیون حکومتی داشت.با اینکه تا روزهای آخر تصمیمم بر رای ندادن بود اما یکی از آن 18.630.000 من بودم.
حالا آقای محترم روحانی،شما باید زخم های کهنه این جنبش همیشه سبز را التیام ببخشی.
رک و راست بگویم،به شما رای دادم تا ایرانم را پس بگیرم و تا آخر این راه هم هستم.
سالک مبارز به گذشته ی شخصی احتیاج ندارد،روزی در می یابد که دیگر برایش لازم نیست و آن را رها می کند!